کد مطلب:141802 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:122
زهیر و دفاع از خیمه گاه امام
بنا به گزارش ابومخنف از قول حمید بن مسلم: در روز عاشورا شمر با نیزه به خیمه های امام حمله ور شد و آتش خواست تا خیمه ها و اهل آن را به آتش كشد. در این هنگام اهل حرم از خیمه ها بیرون دویدند و صدای گریه و شیون اطفال بلند شد. ناگهان امام فریاد برآورد: «یابن ذی الجوشن! انت تدعوا بالنار لتحرق بیتی علی اهلی؟ حرقك الله بالنار؛ [1] ای پسر ذی الجوشن! تو آتش طلب می كنی كه خانه (خیمه) مرا در حالی كه اهل من در آن هستند بسوزانی؟ خداوند تو را به آتش بسوزاند» شبث ابن ربعی (فرمانده پیاده نظام سپاه عمر سعد) شمر را به سبب نیت پلیدش ملامت كرد. [2] .
پس از آن زهیر با ده نفر از یاران خود بر آنها تاخت و آنها را از خیمه ها دور كرد. [3] در این درگیری زهیر «اباعزة ضبائی» و عده ای از یاران و خویشان شمر را به هلاكت رسانید. چون درگیری جدی شد، عده ای از مردم نیز به اینها ملحق شدند [4] تا یاری رسانند؛ اما او با همه به مبارزه پرداخت تا بیشتر آنها كشته شدند و زهیر با لطف خداوند به سلامت بازگشت. [5] .
درسی كه می توان گرفت: خلقت ملائك به گونه ای است كه كه تنها حاكم آنها، عقل است و از شهوت، غضب و نفسانیت بهره ندارند؛ در برابر ملائك، حیوانات قرار گرفته اند كه تنها غضب، نفسانیت و غزائر بر آنها حاكم است. در هر حال نه ملك از سیر و برنامه
طبیعی خود خارج خواهد شد و نه حیوان كاری برخلاف غریزه یا بر مبنای خرد انجام خواهد داد. تنها انسان است كه نیروی عقل و شهوت در او جمع است. او با انتخاب و اختیاری كه خدای تعالی به او ارزانی كرده می تواند از «اسفل السافلین» تا «اعلی علیین» را در پرتو تلاش و لطف خداوندی طی كند. كوتاه نظری بر راه یافتگان به مقام انسانی در كربلا و نیز به آن انسان نماها كه از حیوانی پست ترند، حقیقت را بر انسان آشكار می سازد.
اصحاب امام حسین علیه السلام كه به گفته امم تاریخ چنین یارانی به خود نخواهد دید، پندآموز سالكان راه حق است.
پس از آن زهیر با ده نفر از یاران خود بر آنها تاخت و آنها را از خیمه ها دور كرد. [3] در این درگیری زهیر «اباعزة ضبائی» و عده ای از یاران و خویشان شمر را به هلاكت رسانید. چون درگیری جدی شد، عده ای از مردم نیز به اینها ملحق شدند [4] تا یاری رسانند؛ اما او با همه به مبارزه پرداخت تا بیشتر آنها كشته شدند و زهیر با لطف خداوند به سلامت بازگشت. [5] .
درسی كه می توان گرفت: خلقت ملائك به گونه ای است كه كه تنها حاكم آنها، عقل است و از شهوت، غضب و نفسانیت بهره ندارند؛ در برابر ملائك، حیوانات قرار گرفته اند كه تنها غضب، نفسانیت و غزائر بر آنها حاكم است. در هر حال نه ملك از سیر و برنامه
طبیعی خود خارج خواهد شد و نه حیوان كاری برخلاف غریزه یا بر مبنای خرد انجام خواهد داد. تنها انسان است كه نیروی عقل و شهوت در او جمع است. او با انتخاب و اختیاری كه خدای تعالی به او ارزانی كرده می تواند از «اسفل السافلین» تا «اعلی علیین» را در پرتو تلاش و لطف خداوندی طی كند. كوتاه نظری بر راه یافتگان به مقام انسانی در كربلا و نیز به آن انسان نماها كه از حیوانی پست ترند، حقیقت را بر انسان آشكار می سازد.
اصحاب امام حسین علیه السلام كه به گفته امم تاریخ چنین یارانی به خود نخواهد دید، پندآموز سالكان راه حق است.
[1] ابصار العين، ص 166.
[2] تاريخ الامم و الملوك، ج 5، ص 438-439.
[3] مقتل الحسين مقرم، ص 299.
[4] تاريخ الامم و الملوك، ج 5، ص 439.
[5] ابصار العين، ص 166.